Я ТАК ЖИВУ...

Я так живу!

И видит Бог-

Борюсь за правду, как могу:

И это трудно. Как в аду

Пытаться черту обьяснить,

Что значит в жизнь добро носить…

Что значит верить и любить.

            А кто же знает?

            Кто любил?

-        Тот, кто гордыню подавил.

И самолюбие свое

Ради кого-то все смирил.

Я знаю, чувствую, переживаю…

Я знаю что такое грех,

Я знаю, что себя забыла,

Я ловко лгу, когда мой смех

Доносится до всех.

Я знаю…

Я трудность знаю, да такую,

Какой никто веков не знал,

Какой врагу не пожелаешь,

Когда от боли крик сжимаешь,

Чтоб ничего никто не знал…

            Я так живу…

            Так как умею…

Создатель дал мне лишь любовь.

Забыл инструкцию по применению:

Лишь подарил… и был таков…

           

Бороться?

            Убежать?

            Припрятать?

Как быть мне с ней? Принять в себя?

А что же остается делать?

            Наверно – та судьба моя…

            Я так живу… Ну извините,

Что правду я умею говорить.

Мне по другому не привыкнуть,

Мне и самой с той правдой жить…

Зато я знаю что такое счастье;

Того не каждый может знать…

Его все чаще принимают за другое,

А я могу хоть кровью доказать.

            Я чувствую.

            Я верю.

            Да, я знаю.

Оно представилось моим глазам.

Я и без слов, и в темноте узнаю.

По запаху узнаю… по шагам…

Кто мне советует от счастья отказаться?

-Кому не лень. Кто думает что прав.

А кто вам право дал, чтоб в жизнь соваться…

Где совесть ваша? Где высокий нрав?

 Слова, слова, советы, мысли…

Пустые и бездушные  слова.

Мне безразличны все они отныне!

Приберегите их “с любовью” для себя…  J

            А мне пора…

Своих проблем хватает.

Пора налаживать мне жизнь свою.

И каждый пусть СВОЮ по долькам разбирает…

      Я КАК УМЕЮ – ТАК ЖИВУ!!!...

VAXUC KUTAKVAC U SHAT ANKEXC KHOSTOVANUTYUN!!!!

Մոտ 6 ամիս...
Մոտ 6 ամիսի չեմ գրել...
Ես վատ բլոգեր եմ....
Չէ... ես ուղղակի չէի կարողանում ստիպել ինձ: Բայց ախր էնքաաաան բան ունեի ասելու... Էնքան հագեցած մայիս եմ ունեցել... ամառս... հետո կարևոր իրադարձություններ... հետո սեպտեմբերին էլի լավ բաներ....
Բայց... 6 ամիս...Ու էդ ամիսների ընթացքում ՎԱՏ բաներն ավելի շատ էին... Շաաատ ավելի:

Նախապես ներողություն: անկեղծության համար:
Դե լեզվիս տակ երբևէ փուշ չի եղել... բայց դե... հիմա ավելին եմ ասելու քան երբևէ...

Հոգնել եմ:
Ստից ու կեղծիքից:  Փոփոխությունների ու "վերանորոգման" չենթարկվող մեծատառով Տականքներից: Ինքնասիրություն չունեցող մարդկանցից: Կյանքի կողմից ստորացվածներից, որոնք փորձում են անձնակակն վրեժը լուծել ուրիշներին ստորացնելով: Դավաճան "ընկերներից": Միապաղաղ ու անվերջանալի խնդիրներից, որոնք ստեղծում են որոշ մարդուկներ` ինքնահաստատվելու նպատակով:

ԶԶվել եմ:
Անընդհատ նույն բաները լսելուց: ժպիտներից, որոնցից գարշահոտա գալիս: Մեջքի հետևից լսվող բարձր շշուկներից: Պարապ մնացած սահմանափակ ուղեղով մարդուկներից:

Ջնջում եմ կյանքիցս:
Մարդկանց, ովքեր կողքիս չեն: Իրադարձությունները, որոնք կյանքիցս շատ օրեր  խլեցին: "ԸՆԿԵՐՆԵՐԻՍ", որոնք էլ "ընկեր" կոչվելու իրավունք չունեն:

Մի քանի ամիս... ու հիմա գիտեմ ` ով ովա.... Ախր ինչիա ձեզ թվում, որ էնքան խելացի եք, որ ձեր իսկական դեմքը չի երևում դիմակի տակ... ստիպված եմ հիասթափեցնել... ԵՐևՈւՄԱ:
Ով ասեց, որ եթե ես ձեր բերանը չեմ ջարդում, ուրեմն չգիտեմ ինչ եք խոսում... ԳԻՏԵՄ, ուղղակի ձեզնից բարձր եմ... շաաաատ:
Մտածում եք եթե ինձ չեք տեսնում ուրեմն ես էլ ձեզ չեմ տեսնում: ՏԵՍՆՈւՄ ԵՄ... ուղղակի չեմ նկատում... Տարբերությունը հասկանում եք? Դուք ուղղակի արժանի չեք... Կներեք, ավելի ճիշտ` դուք էդքան ՉԿԱՔ:

Մի քանի ամիս... ու հիմա ձեր խղճուկ թակարդների մեջ ինքներդ եք հայտնվել... Հիմա ես իմ տեղում եմ... Ես պահպանեցի մաքուր դեմքս... Իսկ որտեղ եք դուք ձեր սկզբունքներով ու մտածելակերպով հանդերձ? Որտեղ? Կեղտի մեջ կորել եք... Եթե ձեզ թվումա, որ ձեր արածներն ինձ վրա հետք են թողնում, ուրեմն դուք ուղղակի ծիծաղելի եք: Դա ընդամենը ձեր դեմքնա. ու ամեն անգամ ինձ թվացյալ "վատություն" անելով դուք ևս մի վատ պիտակ եք կպցնում ձեր իսկ դեմքին: Ամոթա, արժանապատվություն ունեցեք:
Չնայած ում ինչ եմ ասում...

Խնդրանք.
Նույնիսկ չփորձեք նորից "ընկեր" դառնալ, նորից ժպտալ, նորից փորձել կողքիս լինել: ՈՒՇԱ: Ուշացաք. Պատռվեցին դիմակները; Ես էլ ոչ մեկին հետ չեմ ընդունի: Առնետների նման փախաք խորտակվող նավից.. դե մնացեք այնտեղ, ուր փախել եք` ձեր աղբանոցներում... այնտեղա առնետների տեղը:

Ի դեպ, մեջքիս դաջվածքը 3 իմաստ ունի: 3 իմաստներից մեկը հենց ձեզա վերաբերում. Այո, ես նույնիսկ մեջքից տեսնում եմ ձեզ:

P.S. - Рубош, сейчас могу сказать всем и очень громко! Ты-есть настоящий друг. Я тебя очень люблю. И только я знаю почему! Спасибо! Будь всегда в моей жизни! Пожалуйста... 

photo by Avatar

Просто для настроения... просто для подруг...

В последнее время очень интересуюсь психологическими тестами и даже сама пытаюсь писать... Наткнулась в интернете на очень интересный коротенький тест и решила поделиться...У нас у всех наверняка есть свой ангел-хранитель... Этот тест поможет узнать кто твой ангел-хранитель....
Поскольку в одном вопросе было несколько ответов наиболее соответствующие мне, то  прошла его 2 раза... и вот что получилось...

Впервый раз оказалось- 

Результат:	Твой ангел хранитель,всетаки же Ангел!Может ты сама ангел?
:

Ну а во второй раз-  

Результат:	твой ангел-хранитель кошка!Ты такая же стервозная как и она

Ну вот и получается что во мне все таки и ангел и демон....
Девочки, попробуйте и не поленитесь оставить здесь коментарии, поделитесь своими результатами.. будет интересно...
 Так что за дело... Вот ссылка на тест

http://beon.ru/tests/68-027.html

И ВСЕ ТАКИ ОНА ПРИШЛА.... :)

Весна как весна

Весна как судьба

Одна неизбежная капелька чуда.

Ни свет, и ни мгла,

Секунда одна

Желанная, страстная

Так, неоткуда

Весна без тебя

Весна без любви

В душе моей просто засела простуда...

Благодарю тебя за то, что последние 3 строки стихотворения уже не обо мне... за то, что ты в моей весне... за то, что ты наполнишь ее любовью...

Я благодарна тебе...

За то что я уже НЕ ненавижу зиму... За то что абсолютно безразлична к снегу, к слякоти, ко всему, что несет с собой зима... и хотя холод я по прежнему не переношу, но ты сумел меня согреть...

Я благодарна тебе...

За то что хотя и как раньше жду весну, но лишь в последние дни зимы это чувство обостряется,  а не все 3 месяца... И не потому что мне все стало безразлично,а потому, что больше ничто не дороже мне Тебя... НИЧТО...

Я благодарна тебе...

За то что ты веришь в нашу весну, веришь в нас, веришь в нашу любовь.... 

Благодарю тебя, за то что ты- в моей весне... 

1.03.2012   00:01

САМОУБИЙЦА :)

   Не веселое название для очередной страницы дневника... Да, но я и не стремлюсь кого-то развеселить... Так что если читаете ЭТО просто потому что тут может быть весело, то спешу вас разочаровать... Здесь не только не весело, но  и мрачновато....
   Вобщем и говорить  как то не о чем, так как мертвецы вроде и не говорят... Хотя может и говорят, но их никто не слышит... А впрочем даже если и слышит меня кто-то, то точно не понимает... Так что мне впринципе беспокоиться не о чем... Не понимают, значит и судить не кому...
Сегодня опять переходила дорогу не смотря ни на лево ни на право.... И все равно водители все какие то трезвые попадались... Никто не проехался по мне... Жаль.. Сегодня тоже не получилось... Придется самой...
    Так вот, есть у меня одна тетрадь с красивыми рисунками, узорами.. Вспоминаю я о ней лишь тогда когда хочу написать кому то письмо... Скажете - какие письма в век интернета? Оооо... письма писать - это особое удовольствие... То что написано почерком, никаким шрифтом не перескажешь.... Так вот, пишу я в этой тетради, потом вырываю лист, на котором писала, вкладываю в красивый конверт и отдаю человеку которому письмо и адресованно.
   И вот опять я вспомнила про эту тетрадь... Открыла.. Взяля ручку и начала писать... Да так, что получилось целых 2 письма... Одно длинное, другое еще длинней... Одно адресовано Одному человеку, а второе - сразу 5-и людям.... Первое письмо - любимому человеку. Второе письмо - всем друьям... Друзьям, которых сейчас у меня больше нет...
   В первом письме я написала ВСЕ что чувствую, как люблю, насколько ненавижу, зачем пишу, о чем мечтаю, что могло бы быть, и чего больше никогда не будет... Вообщем настолько откровенной я еще никогда не была..
   Во втором письме я просто обьяснила причину того что делаю... И написала очень много просьб... Попросила друзей сделать за меня то что я не успела, передать некоторым людям кое что... и еще попросила иногда вспоминать меня...  и не судить... А зачем вообще я прошу меня не судить??? Всю жизнь говорила "Друг - Не должен судить и укорять, Друг Должен принять любое твое решение и быть рядом! На то он и ДРУГ"... Не так ли?
   Так вот вычеркиваю из письма просьбу о том, чтоб меня не судили строго...
  Письма написаны, положены в конверты, закрыты.. На обоих конвертах написаны имена получателеей... Вроде все сделала....
   Дальше..
Дальше... решаю как ЭТО сделать...
Прыгнуть с моста?... Фуууу.. как это банально и пошло.... Блин, не для того я заботилась о свое внешности, чтоб завтра утром какой-то бомж нашел меня под мостом абсолютно изуродованной, разбитой вдребезги, в крови.... фууу гадость какая.... Сразу вычеркиваем этот вариант из списка.... Уходить нужно красиво!!!
Может залезть в ванну с горячей водой и вскрыть вены бритвой?...  Я же всю жизнь не переносила боли... зачем тогда в последние минуты жизни мучить себя? Нет уж... А вдруг еще и бритва окажется тупой... неееет... этот вариант тоже отпадает...

Ну все, иду в аптеку.... захожу, прошу дать мне снотворного... Спрашиваю в каких дозах нужно пить.... Аптекарша с умным видом дает советы, даже не подозревая, что вместо одной таблетки я собираюсь выпить все 6, которые она бережно перекладывает в целофан и передает мне... Если бы она знала зачем я их покупаю... Получает деньги... дет сдачу... зачем мне сдача? Даже смешно как-то... :)))
Потом встретилась с тем, кому было адресовано первое письмо...
Потом он сказал как любит меня...
Потом позвонила одна из тех 5-и кому было адресовано 2-ое письмо.. и тоже сказала что любит меня....
Что это вы все вспомнили о своей любви ко мне.. Мне как-то даже умирать расхотелось на несколько минут... :)))
Потом опять пустота...
Вот и все...
Пора спать... спать?....

Через несколько дней напишу о том как я не проснулась больше никогда.... как прошли мои поминки... Кто как отреагировал... Кто плакал, кто остался безразличным... 


Мне Просто Очень Интересно С Какой Скоростью Распространяются Новости..... А когда мне что-то интересно я обьязательно узнаю это... Стоит умереть, чтоб узнать!!!.... ;)))

der uzum eq sirel?

ԷՍ ՔԱՂԱՔՈւՄ ՍԵՐԸ ՄԱՀԱՑԵԼԱ...

Ու արդեն նենցա, որ հոտա գալիս... վատ մեռելի հոտ... Միթե ոչ մեկ չի զգում... Թե զգում եք բայց չեք գտնում որտեղա, որ տանեք թաղեք... Ճիշտա, մինչև մեռնելը նենց էր փախել բլորից ու թաքնվել, որ հիմա չի լինում գտնել...

Մարդ կգտնվի, որ ժխտի ու ասի, որ սխալ եմ, չի մահացել? Կպատասխանեմ` այո, չի մահացել` Սատկելա: Իսկ սիրո մասին մեծ-մեծ խոսողներին ես մի հարց ունեմ` գոնե գիտեք էդ ինչա, զգացել եք երբևէ?

Չէ, սերն էն չի, երբ "նայում եք իրար, ու հանկարծ ձեր միջով ինչ որ կայծա անցնում, ու հասկանում եք, որ իրար համար եք ստեղծված"... ԱՅԼ ԷՆԱ, երբ նայում եք իրար ու լռության մեջ, ուղղակի հայացքով էնքաաան բան եք ասում ու հասկանում իրար, իսկ կայծի փոխարեն մարմնով նենց ալիքա անցնում, որ շունչդ կտրվումա: Ու երբ նայումա քեզ, գիտակցում ես, որ աշխարհի ամենասիրվածն ես:

Սերն էն չի, երբ իրար ասում եք "Սիրելիս, ես միշտ կսիրեմ քեզ ու կողքիդ կլինեմ" ու ապուշ ժպիտով հաստատում եք ասածը, բայց երբեք վստահ չեք, որ էդպես էլ լինելուա, իսկ մի շաբաթ հետո մտովի կամ իրականում դավաճանում եք... ՍԵՐՆ ԷՆԱ, երբ մարմնի, դեմքի ու աչքերի ամեն մի մասնիկը ուզումա գոռալ որ սիրումա, ու էդ խոսքերն ասելուց ուղղակի չես ասում, այլ աղոթքի, երդման պես ես ասում.... Իսկ կասկածելու մասին մտածելիս անգամ ծիծաղդ է գալիս, որովհետև Նրա աչքերում քո անունն է գրված, իսկ քո աչքերում Նրանը... իսկ ուրիշներին պարզապես չեք նկատում:

Չէ, սերն էն չի, երբ փողոցում ձեռքերը բռնած քայլում եք, որ բոլորը տեսնեն ու հաճախ գրկում իրար` որպես ապացույց "ջերմ հարաբերությունների".... ՍԵՐՆ ԷՆԱ, երբ ձեռքդ հանկարծ փորձես թուլացնել, նա էնքան ամուր կբռնի, որ միշտ վստահ կլինես, որ բաց չի թողնի: Իսկ երբ գրկումա քեզ, ուզում ես էնքան ամուր սեղմել, որ կարծես մի ամբողջություն դառնաք...

Իսկ երջանկությունն ամենևին էլ էն չի, երբ ամեն օր հանդիպում եք, մի տեղ գնում, կախված եղանակից զբաղվում ընդհանուր հետաքրքրություններով: ԵՐՋԱՆԿՈւԹՅՈւՆՆ էնա, երբ իրա աչքերում ես կարդում էդ երջանկությունը, ու վստահ գիտես, որ դա դու ես իրան պարգևել: Երբ շատ ցուրտ ձմռանը, շատ ցուրտ սենյակում, շատ վատ տրամադրությամբ ուղղակի գրկում եք իրար` ու էլ ցուրտ չի լինում... Ու երջանիկ եք` չնայած ձմեռա... Ու էդ ձմեռը դառնումա ամառ...

Սերն էնա, երբ գիտես հաստատ, որ աշխարհում ոչ ոք չի զգացել էն ինչ դու ես զգում, ու աշխարհն էլ միայն ձեր սիրո շուրջնա պտտվում:

Սերնա էնա, երբ շունչդ կտրվումա, երբ ինքը կողքդ չի...

Էս քաղաքում սերը մահացելա... շուտով քաղաքն էլ կմահանա... էլ շնչելու օդ չի մնա... Փախնելա պետք... էն քաղաք, ուր դեռ սեր կա գոնե մի քիչ... Բայց երբ մենակ ես, էդ քաղաքն էլա թվում դատարկ, փողոցներն էլ, երջանկությունն է, սերն էլ...  Ու քո սիրած քաղաքն էլ դառնումա անտանելի... ու էլ փախնելու տեղ չես ունենում...

Մի խոսեք սիրուց հա.. Թե չէ նողկում եմ. Մի խոսեք եթե չեք զգացել... որովհետև տենց ճղճիմ զգացումիկներն են, որ սխալմամբ սիրո տեղ եք դնում, ու հենց դրանից էլ սերը մահանումա... մա-հա-նու-մա...

Ես ոչ եմ ասում... Ասում եմ "ՈՉ"... ՈՉ սպիտակ շորին: Էս սիրո գերեզմանոցում էսօր Սև գույննա ակտուալ... :)))

Ամառն անցավ... պաղպաղակը հալվեց... 

Ե-ս-ա-տ-ու-մ-ե-մ-ձ-մ-ե-ռ-ը....
Ու միևնույնա շատերից երջանիկ եմ, որովհետև գիտեմ էդ ինչա... զգում եմ ամեն վայրկյան... գիտեմ մի բան, որ չգիտեն նրանք, ովքեր ընկած են սիրո հետևից ու չեն հասկանում, որ այն հնարավորինս արագ փախչումա նրանցից....